Psy

VÄSTGÖTASPETS

Szczegóły: Kategoria: bez kategorii; Opublikowano: piątek, 08, czerwiec 2018 19:47; Super User

Västgötaspets – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych szpiców pasterskich. Nie podlega próbom pracy.

Nazwa Västgötaspets oznacza psa zachodnich Gotów i jest uznana przez FCI jako nazwa rdzennej, szwedzkiej rasy psów pierwotnie pochodzących z rejonów jezior Wener oraz Wetter, w południowej Szwecji. Tereny te były zamieszkane przez ludzi w młodszej epoce kamienia i brązu, a pozostałości rysunków naściennych są dowodem na wykorzystywanie przez człowieka psów do polowań. Na skutek postępującej szybko i niezależnie od regionu świata chondrodystrofi, dziedziczonej dominująco, rodzime psy zaczęły posiadać krótsze kończyny.

Dawniej Västgötaspets, hodowany głównie przez chłopstwo na Gotlandii, był wykorzystywany także jako pies zaganiający bydło, pies stróżujący oraz jako szczurołap.

Do uznania Västgötaspets'a jako rasy przyczynił się hrabia Björn von Rosen, który w latach 40. XX wieku dokonywał spisu psów jednolitych w typie, występujących w okolicach Vary. Osobniki te stały się później bazą wyjściową dla rozpoczęcia regularnej, zarejestrowanej hodowli Vallhundów.

Västgötaspets jest psem niewielkich rozmiarów, krótkonożnym. Ważną proporcją jest stosunek wysokości do długości tułowia, który wynosi 2:3. Połowa populacji tych psów rodzi się ze zredukowanym ogonem.

Fakt, że zaklasyfikowano szwedzkiego Vallhunda do grupy szpiców nordyckich (przez dawniejszych autorów, tj. Strebel, Fitzinger), według Hänsa Räbera[2] nie oznacza właściwej przynależności do grupy tych psów. Twierdzi on, że cechy charakterystyczne dla szpicy, takie jak: "kwadratowa budowa ciała, zakręcony ogon, czy mniej lub bardziej długi włos" nie są właściwe dla typowego Valhunda, który za to posiada "głowę owczarka, szczątkowy ogona, a także jest pozbawiony instynktu polowania". Z tego też powodu Räber określa psa Gotów i spokrewnione z nim dwie rasy Welsh Corgi, a także Lancashire Heelera, jako psy zaliczane do owczarków krótkonożnych.

Shiperrke

Szczegóły: Kategoria: bez kategorii; Opublikowano: piątek, 08, czerwiec 2018 19:44; Super User

Schipperke – jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy; na wystawach pod patronatem FCI psy tej rasy sędziowane są osobno w kategorii wagowej (3-5 kg i 5-8 kg), po czym ubiegają się o jeden CACIB na płeć. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów użytkowych. Typ lisowaty.

Psy typu schipperke istniały od dawna na terenach dzisiejszej Belgii, towarzysząc żeglarzom śródlądowym na ich łodziach. Zanim jednak trafiły na łodzie, były psami stróżującymi w domostwach mieszczan, pomagając im zwalczać gryzonie.

Przed pierwszą wojną światową w Belgii rozkwitała hodowla tej rasy, ustalony wzorzec obejmował psy czarne i bez ogona, o średniej wielkości. Belgowie bardzo wiele tych psów eksportowali na Wyspy Brytyjskie i do Stanów Zjednoczonych. Zwłaszcza Anglicy nie byli wierni hodowli według wzorca przyjętego w Belgii, otrzymując psy na przykład maści kremowej. Po drugiej wojnie światowej nastąpił regres w hodowli na kontynencie europejskim, po dziś dzień aktywnymi klubami schipperke są jedynie kluby w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.

Owczarek kraski

Szczegóły: Kategoria: bez kategorii; Opublikowano: piątek, 08, czerwiec 2018 19:32; Super User

Owczarek kraski (oryginalna nazwa kraški ovčar) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana na Bałkanach (Słowenia) do strzeżenia stad zwierząt hodowlanych.

Owczarek kraski pochodzi z płaskowyżu kraskiego znajdującego się w Słowenii. Dawniej zwany owczarkiem z Istrii ma wspólną historię z sarplaninaciem. Obydwie rasy pochodzą od dawnego typu psa pastersko-owczarskiego hodowanego na Bałkanach. W roku 1968 Związek Kynologiczny Jugosławii rozdzielił je jako odrębne rasy[1].

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego[2]. Nie podlega próbom pracy[1].

Eksterierowo rasy te są do siebie bardzo zbliżone, różnice są głównie w wielkości i masie. Owczarek kraski jest mniej masywny i niższy w kłębie. Pożądane jest także umaszczenie szaro-stalowe.

Jest psem typowo pasterskim, wykorzystywanym także w służbach wojskowych, gdzie był ceniony za nieprzekupność i posłuszeństwo. Oczekiwana długość życia psów tej rasy wynosi 12–13 lat[3].

Poza swoimi naturalnymi obszarami występowania jest psem mało znanym i rzadko spotykanym.

Saarlos

Szczegóły: Kategoria: bez kategorii; Opublikowano: piątek, 08, czerwiec 2018 19:35; Super User

Ta holenderska rasa psów została stworzona przez Lenderta Saarloosa, poczynając od 1921 roku. Chciał wyhodować posłusznego wilka, skrzyżował samca owczarka niemieckiego, Gerard van der Fransenum, psa w klasycznym typie pruskim, z Fleuri, wilczycą pochodzącą z Syberii (1932)[potrzebny przypis]. Krzyżując wstecznie potomstwo z ojcem, otrzymał podstawową populację zwierząt z jedną czwartą wilczej krwi. Nowa rasa, wilczak europejski (European Wolfsdog), powstała w kolejnych cyklach eksperymentu, po ścisłej selekcji. Jako że wyselekcjonowane zwierzęta z nowej rasy sprawdzały się jako psy przewodnicy niewidomych, były początkowo obserwowane pod kątem tych zdolności. Jednak pomimo zdolności użytkowych odziedziczonych po oryginalnym przodku, Gerardzie, predyspozycje stopniowo malały, jako wynik zwiększania procentu wilczej krwi, nie będąc w stanie stać się rasą użytkową jako psy – przewodnicy. W 1975 roku rasa została oficjalnie uznana, wtedy też nazwano rasę wilczak Saarloosa (Saarlooswolfhond), ku czci jej założyciela. W Holandii nie było zapotrzebowania na psy stróżująco-obronne, co sprowadziło tor hodowli tych psów na jak najmniejszy wskaźnik agresji. Odziedziczyły natomiast bardzo silny instynkt stadny

Prazsky krysarik

Szczegóły: Kategoria: bez kategorii; Opublikowano: piątek, 10, czerwiec 2016 13:39; Super User

Do niedawna był tylko jeden piesek tej rasy, zarejestrowany w ZKwP. Prawie niespotykany poza granicami naszych południowych sąsiadów prazsky krysarik waży od 1 do 3 kg, ma delikatne ciałko, cienką skórę i wzrost nieco ponad 20 cm. Te parametry kwalifikują go do grona najmniejszych psów świata. Drobna główka i cienka kość nadają mu pozornie rachityczny wyraz. Jednak poprawny krysarik nie może być rachityczny. Krótka szata jest łatwa w utrzymaniu i nie wymaga specjalnych zabiegów poza standardowymi zasadami higieny. Maść - czarna podpalana, brązowa podpalana, dopuszczalne są także inne, jaśniejsze kolory, aż po recesywny żółty. W tych odmianach może też być kolor merle. Bywa też maść ruda. Nazwa "krysarik" kojarzy się ze słowem "krysa" co w niektórych słowiańskich językach oznacza szczura. Inna nazwa to praski ratler. Po niemiecku "Ratte" znaczy szczur. Czyli ten wdzięczny piesek to nic innego jak "szczurołap".

Odnotowane jest istnienie rasy od 12 stuleci. Jednak dopiero pod koniec XX wieku opracowano wzorzec i określono kryteria utrzymania rasy w kategoriach kynologicznych.

Więcej artykułów…

Witaj!