VÄSTGÖTASPETS

Västgötaspets – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych szpiców pasterskich. Nie podlega próbom pracy.

Nazwa Västgötaspets oznacza psa zachodnich Gotów i jest uznana przez FCI jako nazwa rdzennej, szwedzkiej rasy psów pierwotnie pochodzących z rejonów jezior Wener oraz Wetter, w południowej Szwecji. Tereny te były zamieszkane przez ludzi w młodszej epoce kamienia i brązu, a pozostałości rysunków naściennych są dowodem na wykorzystywanie przez człowieka psów do polowań. Na skutek postępującej szybko i niezależnie od regionu świata chondrodystrofi, dziedziczonej dominująco, rodzime psy zaczęły posiadać krótsze kończyny.

 

Dawniej Västgötaspets, hodowany głównie przez chłopstwo na Gotlandii, był wykorzystywany także jako pies zaganiający bydło, pies stróżujący oraz jako szczurołap.

 

Do uznania Västgötaspets'a jako rasy przyczynił się hrabia Björn von Rosen, który w latach 40. XX wieku dokonywał spisu psów jednolitych w typie, występujących w okolicach Vary. Osobniki te stały się później bazą wyjściową dla rozpoczęcia regularnej, zarejestrowanej hodowli Vallhundów.

Västgötaspets jest psem niewielkich rozmiarów, krótkonożnym. Ważną proporcją jest stosunek wysokości do długości tułowia, który wynosi 2:3. Połowa populacji tych psów rodzi się ze zredukowanym ogonem.

 

 

Fakt, że zaklasyfikowano szwedzkiego Vallhunda do grupy szpiców nordyckich (przez dawniejszych autorów, tj. Strebel, Fitzinger), według Hänsa Räbera[2] nie oznacza właściwej przynależności do grupy tych psów. Twierdzi on, że cechy charakterystyczne dla szpicy, takie jak: "kwadratowa budowa ciała, zakręcony ogon, czy mniej lub bardziej długi włos" nie są właściwe dla typowego Valhunda, który za to posiada "głowę owczarka, szczątkowy ogona, a także jest pozbawiony instynktu polowania". Z tego też powodu Räber określa psa Gotów i spokrewnione z nim dwie rasy Welsh Corgi, a także Lancashire Heelera, jako psy zaliczane do owczarków krótkonożnych.